My Story

My Story

Until 2012, I was an average, normal, ordinary person. I was not someone who attracted attention on forums. I was normal, ordinary, and even described as calm and quiet by outsiders.

What happened in 2012? What did I experience? What changed?

I had decided to read these sessions. I spent hours every day reading them. The concepts of attack, abduction, and especially slavery in these sessions were extremely challenging and distressing for me, even devastating. I must have been terrified, frightened, saddened, anxious, and panicked. All of this challenged my thought process.

I’m not entirely sure how to interpret it, but I must have developed feelings and processes related to self-rescue, rescuing loved ones, and perhaps, in a broader sense, compassion for others and rescuing them.

In the end, these readings were followed by seclusion, dieting, weight loss efforts, exercise, deep reflection on one’s own state, and meditation. 

At that moment, I experienced a very powerful blow and a state of excitement. Frankly, I was unable to work. When sick leave and medical certificates were no longer sufficient, I quit my job.

At the time, all of this seemed like spiritual and metaphysical experiences to me, but as the years passed, I began to develop different ideas.

What changed after 5-6 years?

Since others often referred to my condition as “mania” and “bipolar,” I joined psychiatry communities on social media. This participation later led me to anti-psychiatry and anti-medication groups.

There, I came across an article about a person who experienced delirium while taking or stopping beta-blocker medication. I also learned that these medications are associated with frequent nightmares. At that moment, I remembered that in 2012, I had suddenly stopped taking the beta-blocker medication prescribed to me in 2006 due to issues like hypertension and arrhythmia. 

Later, I came across information suggesting that abruptly stopping antidepressant medications could lead to mania. In 2012, in a situation I couldn’t escape, I remembered trying antidepressants to get out of that situation and, when they didn’t work, abruptly stopping them as well. 

Ultimately, I chose to view what others call “mania” and “bipolar” as a kind of withdrawal and delirium experience. An alcoholic who suddenly stops drinking may even commit suicide. What happened to me may be similar to that.

Looking Back. What happened in 2012?

QUOTE

"Nothing is more difficult than dealing with manic or manic-like symptoms. An euphoric individual who feels powerful and invincible may reject even the most skilled and dedicated empathetic approaches. Yet this same individual is far from invulnerable, being extremely vulnerable to sexual predators, con artists, and other predators. Less frequently, this person's excessive irritability and need for instant gratification can lead to aggression and even violence. These individuals become an enormous burden on family members who refuse to help them when they need it most.

If these individuals are taken to the emergency room, they are quickly subdued by antipsychotic medications and often certified for involuntary treatment. While this may be seen as “treatment” for the manic episode, it is better understood as chemical and physical restraint. An individual in an euphoric or manic state presents an extreme challenge for clinicians who do not wish to involuntarily hospitalize patients or use medication as chemical restraint.

Peter Breggin

My life was now filled with obstacles, delusions, hallucinations, and many other things. My thinking and speaking speed had increased. It was incredible. I wanted to write constantly. 

The increase in my thinking speed convinced me that I was experiencing something spiritual, so I tried to join a forum in Turkey that could be called the Cassiopeia forum. There, I responded as an STO profile capable of answering questions. 

Within a few hours, I was kicked out of the forum. I didn't even understand how it happened. Things didn't go as I had hoped.

Later, I went to other forums and tried to explain Kasyopya to them and gather supporters and readers for Kasyopya, but I was kicked out of all of them with buckets full of vomit.

In the end, when I first came to this forum and the Turkish forum, there were two things on my mind

1- Believing that you have mentally developed due to your condition and therefore thinking that you can help others cognitively/mentally/emotionally

2- Being unable to define your condition and refusing hospital or medical help, resulting in your need for help and information

I tried to reach out to this group and forum, especially CS, because they provide access. I thought that if I could explain my situation to you and, through you, to them (CS), maybe they could help me.

I was in a very bad state because of my delusions. I didn't know what to do, I was struggling to survive, and I couldn't work. On top of that, I thought I was a superhuman. For a while, I lost my appetite and almost stopped eating. I had delusions about eating, drinking, and talking, and my mind was very confused. For example, I didn't want to eat. I wondered if I would die if I didn't eat.

How do I feel now?

I would describe my current state as 70-90% improvement and recovery. There are still occasional sensory and emotional fluctuations and traces of delusions, but I'm better than before. 

THE LESSON I LEARNED

If there are three bad days, a wave that drags you down, or a bucket of vomit, I must have experienced all of them to some extent. I’m trying to learn from all of this.

Translated with DeepL.com (free version)

THE PLAN

let's do this then. I'll go back to the beginning and take it step by step.

I don't have a plan regarding death. I'll go and see, but if a plan were to be taken from here, the first thing I would take/know or keep in mind would be this. I have a complete conscious connection with 5Y, and I must listen to it. Only it... and this is a conscious connection.

If there were more, which is an assumption, but I would think this

If I see a natural cord connected to my own soul and aura, and it naturally carries me to a place and takes me there, I'm going (because it's natural, isn't it? I don't need to be carried—to go somewhere or pass through—so it's already connected to me, isn't it?)

If, upon my death, a special light being, a luminous being, a familiar being (or even an army of familiar beings) were to come to me and show me a different path or place, I would not go there or deviate from my path; if they offered protection, I would not accept it and would trust my own protection/barrier.

I know that nothing will happen to me and that I will be protected.

Even if luminous beings come to me and say, “There is a path/door of light here, you can go to the light from here, there is a cord entrance here,” I will not go there or with them. I will wait in the natural place where my death takes me and say to it: “My cord is connected to me, it protects me, and it will take me/carry me away. I will not come with you/I am not coming, and I am not interested—I will not disappear—I am already safe.” ‘Nothing will happen to me,’ I say.  

Is there a contradiction between this and what is written here?  

Or if there is, could you explain the version that applies to you, the appropriate version, to me?

---

The moment of death, in our terminology, would be something like entering the 5Y channel or merging with it.

At the moment of death, you are completely immersed in 5Y. Think of this as being completely the same as channeling the 5Y presence/consciousness through “trance.” A unified body.

The only thing you can say to someone in the ether, the only guidance you can offer, is “listen to yourself,” “just yourself,” “hold on to yourself,” “stay with yourself,” etc. Regarding death.

We must trust the universe; our existence will not end when we die; we will know the way (there is no need for false guides or external entities outside our own consciousness), I said.

5Y guidance is not an external entity; it merges with/is connected to the person's consciousness and is within the person (it naturally merges with you at death), I said.

After death, do not listen to anyone outside of yourself. This is very easy.  

After death, do not listen to or follow anyone outside of your own consciousness. This is very easy.  

After death, do not seek guidance outside of your own consciousness. This is very easy.

-----------------

Türkçe Orjinal metin

 Benim Hikayem

Ben; 2012'ye kadar ortalama, normal ve sıradan bir insandım. Yani forumlarda tepki toplayan biri hiç değildim. Yani normal, sıradan hatta dışarıdan bakan/gören biri için dingin ve sakin olarak tanımlanan biriydim.

2012 de ne oldu ve neler yaşandı? ya da ne değişti?

Bu oturumları okumaya karar vermiştim. Her gün saatlerce onu okuyordum. Bu oturumlardaki saldırı, kaçırma ve özellikle kölelik gibi kavramlar beni oldukça zorladı ve rahatsız etti hatta yerle bir etti. Dehşete kapılmış, korkmuş, üzülmüş, endişe etmiş ve paniklemiş olmalıyım. Tüm bunlar düşünce sistemimi zorladı.

Nasıl yorumlanabileceğinden tam emin değilim ancak kendini kurtarma, yakınlarını kurtarma ve belki de daha geniş anlamda kendi dahil insanlara acıma ve onları kurtarma gibi duygular, süreçler, geliştirmiş olmalıyım.

Sonuçta; bu okumaları, inziva, diyet, kilo verme çabası, egzersiz, kendi haline derin düşünme ve meditasyonlar takip edecekti. 

Tam yukarıdaki durumdayken bir noktada çok güçlü bir bir vurgun ve esrime hali yaşadım. Açıkçası çalışamaz hale gelmiştim. İzinler ve raporlar yeterli olmayınca işimi bıraktım.

O zamanlar tüm bunlar bana, manevi ve uhrevi deneyimler kılığına bürünmüş bir halde yansıyordu ancak yıllar geçtikçe başka fikirler sahibi olacaktım.

Aradan 5-6 yıl geçtikten sonra? Ne değişti?

Durumuma diğerleri genel olarak "mani" ve "bipolar" adı verdiği için ben de sosyal medyadaki psikiyatri topluluklarına katıldım. Daha sonra bu katılımlar psikiyatri ve ilaç karşıtı gruplara erişmemi sağladı.

Orada ilk kez şununla karşılaştım. Bir 'beta-bloker' ilaç kullanırken ya da onu durdurunca deliriyum yaşayan bir insana dair bir makale. Ayrıca bu ilaçların yaygın kabuslarla ilgili oluşu bilgisine erişecektim. Tam bu sırada 2012 yılında tansiyon ve aritmi vb. nedeniyle bana 2006 da reçete edilmiş bir beta-bloker ilacı aniden durdurduğumu anımsayacaktım. 

Daha sonra ise ani antidepresan ilaç durdurmanın maniye yol açtığı bilgisine erişecektim. 2012 de içinden çıkamadığım durumda bir de bundan kurtulmak için antidepresan denediğimi ve işe yaramayınca onu da aniden bıraktığımı hatırlayacaktım. 

Sonuçta diğerlerinin 'mani' ve 'bipolar' adı verdiği şeyi ben bir tür yoksunluk ve deliriyum deneyimi olarak görmeyi yeğlerdim. Ani alkol birakan bir alkolik kendini öldürebilirdi bile. Başıma gelen belki de buna benziyordu.

Geri Dönüş. 2012 de neler yaşandı?

ALINTI

"Hiçbir şey mani veya manik benzeri semptomlarla uğraşmaktan daha zor değildir. Kendini her şeye gücü yeten ve yenilmez hisseden öforik birey, muhtemelen en yetenekli ve adanmış empatik yaklaşımları bile reddedebilir. Yine de bu aynı birey, dokunulmaz olmaktan çok uzak, cinsel istismarcılara, dolandırıcılara ve diğer yırtıcılara karşı son derece savunmasızdır. Daha az sıklıkla, bu kişinin aşırı sinirliliği ve anında tatmin olma ihtiyacı saldırganlığa ve hatta şiddete yol açabilir. Bu bireyler, en çok ihtiyaç duyduklarında yardımlarını reddettikleri aile üyeleri üzerinde muazzam bir yük haline gelir.

Bu kişiler acil servise götürülürse, antipsikotik ilaçlar tarafından hızla bastırılırlar ve genellikle istem dışı tedavi için sertifikalandırılırlar. Bu manik dönem için “tedavi” olarak görülse de, kimyasal ve fiziksel kısıtlama olarak daha iyi anlaşılır. Öforik veya manik durumdaki birey, hastaları istemeden hastaneye yatırmak veya kimyasal kısıtlamalar olarak ilaç kullanmak istemeyen klinisyenler için aşırı bir zorluktur.

Peter Breggin

Yaşamıma artık mani, sanrılar, delüzyonlar ve pek çok diğer şey eşlik ediyordu. Düşünme konuşma hızım artmıştı. Bu inanılmazdı. Sürekli yazmak istiyordum. 

Düşüncedeki artış hızı beni manevi bir şey yaşadığıma ikna etti ve ben Türkiye de ki kasyopya forumu diyebileceğimiz bir foruma gitmeyi denedim. Orada kendimi soruları yanıtlayabilecek bir STO profili olarak yanıttım. 
Forumdan saatler içinde kovuldum. Bunun nasıl olduğunu ben bile anlamadım. İşler umduğum gibi gitmemişti.

Daha sonra başka forumlara gidecek, onlara kasyopya anlatmayı ve kasyopya için taraftar ve okuyucu toplamayı deneyecektim ve hepsinden de kovalar dolusu kusmukla uğurlanacaktım. 

Sonuçta bu foruma ve Türk foruma da ilk geldiğimde kafamda iki şey vardı

1- Mani nedeniyle zihinsel anlamda geliştiğini sanma ve bu nedenle insanlara bilişsel/zihinsel/duyusal anlamda yarım edebileceğini sanma ve düşünme

2- Durumunun ne olduğunu tanımlayamama ve hastane ya da tıbbi yardımı reddetme nedeniyle yardım ve bilgi ihtiyacı

Ben özellikle bu gruba ve foruma erişemeye çalıştım çünkü CS ye erişim sunuyor. Eğer sizlere ve bu yolla da onlara (CS) durumumu iletebilirsem belki bana yardımcı olunur diye de düşündüm.

Çünkü sanrılarım vardı, berbat bir haldeydim, ne yapacağımı bilmiyordum, zorlukla yaşıyor ve çalışamıyordum, bir de üstüne kendimi süper insan sanıyordum. Ayrıca bir dönem yeme ihtiyacımı kaybettim neredeyse yemez oldum. Yeme, içme, konuşma gibi iç sesler sanrılar yaşadım, kafam çok karışıktı. Yemek istemiyordum mesela. Yemesem ölür müyüm? Bunu merak ediyordum

Şu an ne durumda hissediyorum?

Ben kendi durumumu %70-90 gelişim ve iyileşma olarak tanımlayabilirim. Hala aralıklarla bir miktar duyusal ve duygusal savrulma ve hayalcilik kırıntıları var ancak eskiye nazaran iyiyim. 

DERS SONUÇ

Eğer 3'lü kötü gün  ya da dalganın seni altına/aşağı alması ya da kovalar dolusu kusmuk diye bir şeyler varsa tüm hepsinde biraz deneyimlemiş olmalıyım. Tüm bunlardan ders çıkarmaya çabalıyorum

PLAN NE?

şöyle yapalım mı o zaman başa döneceğim ve adım adım gidelim

Ölümle ilgili bir planım yok gidip bakacağım ancak eğer buradan bir  plan götürülseydi ilk götüreceğim/bileceğim ya da aklımda tutacağım şu olacaktı. Benim 5Y ile tam bilinç bağım var ve onu dinlemeliyim. Sadece onu... ve bu bir bilinç bağı

Daha fazlası olsaydı ki bu varsayım ama şunu düşünürdüm

Kendi ruhum ve aurama bağlı/bileşik doğal bir doğal kordon görürsem ve beni doğal olarak bir yere taşırsa ve götürüyorsa gidiyorum (ki zaten doğal olur değil mi taşınmam -bir yere gitmem/geçmem de- gerekmezdi; yani zaten bana bağlı değil mi?)

Öldüğüm durumda bana gelip/dönüp; özel bir ışık varlığı, ışıltılı varlık, tanıdık (tanıdıklar ordusu bile) kim olursa olsun farklı bir yol ve yer gösterirse oraya gitmiyorum/sapmıyorum;  koruma sağlarsa almıyorum ve kendi korumama/bariyerime güveniyorum.

Bana bir şey olmayacağını ve korunacağımı biliyorum.

Bana ışıltılı varlıklar gelip: "şurada ışık yolu/kapısı var, buradan ışığa gidilir, burada kordon girişi var" derse de oraya ya da onlarla gitmiyorum. Ölümümün beni götürdüğü doğal yerde bekliyorum ve ona: "kordonum bana bağlı beni koruyor ve alacak/götürecek seninle gelmeyeceğim/gelmiyorum ve ilgilenmiyorum -ben kaybolmayacağım- zaten güvendeyim-" "bana bir şey olmayacak" diyorum

Burayla -burada yazanla- bir çelişmeniz var mı?

ya da varsa bunun senin için olanını, uygun versiyonunu bana açıklar mısın?